Στο άκουσμα αυτού του ονόματος, έχετε την αίσθηση πως τίποτα πια δεν υπάρχει. Είναι ένα νησί που εξωτερικά σιωπά, αλλά μέσα του κρύβει την πιο βαθιά ίσως ιστορία στον κυκλαδικό χώρο. Τοπίο ορεινό, άγονο, δίχως πολυτέλειες πόσιμου νερού και ηλεκτροδότησης, ανθρωπίνως ακατοίκητο. “Το αρχαιότερο νησιωτικό ιερό στον κόσμο” χαρακτήρισαν αρχαιολόγοι την Κέρο παγκοσμίως. Κατέχει μία από τις πιο αινιγματικές θέσεις στην Ελλάδα καθώς εκεί ανακαλύφθηκε μια εντυπωσιακή κλίμακα και ένα είδος μονοπατιού που συνδέει το ιερό αυτό νησί με τη βραχονησίδα Δασκαλιό που θεωρείτο παλαιός οικισμός και σημαντικότατο λιμάνι της αρχαιότητας. Τα ευρήματα που χρονολογούνται από την εποχή των Πυραμίδων της Αιγύπτου προκαλούν δέος.
Στην Κέρο, Νότια των Κυκλάδων μεταξύ Νάξου και Σαντορίνης, ανακαλύφθηκαν μαρμάρινα κυκλαδίτικα ειδώλια και κεραμικά οικιακά σκεύη, ο επονομαζόμενος “Θυσαυρός της Κέρου”, όπου έφτασαν στην περιοχή του Κάβου από μακριά. Έρχονται σπασμένα και κανένα από τα όστρακά τους δε συνδέεται μεταξύ τους. Το 1884 ο αρχαιολόγος Kohler ανακοινώνει κατά τη διάρκεια ανασκαφών την εύρεση των μαρμάρινων ειδωλίων του Αρπιστή και του Αυλητή και δύο γυναικεία ειδώλια, σαφή δείγματα πρωτοκυκλαδίτικης περιόδου. Σήμερα, αυτοί οι μικροί Κυκλαδίτες μουσικοί βρίσκονται στην έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείο Αθηνών. Οι ανασκαφές στο νησί, έφεραν στο φως στοιχεία για τη μεταλλουργία στην Κέρο όπου ανακαλύφτηκαν 3 μεταλλικά τσεκούρια που χρονολογούνται μεταξύ 2750-2550 π.Χ. Φαίνεται ακόμα πως λάμβαναν χώρα τελετουργικές πράξεις και θα το διαπιστώσετε αυτό από ένα μικρό κυκλικό κτίσμα με 350 θαλασσινά βότσαλα στο εσωτερικό του. Έτσι, η Κέρος γίνεται το πρώτο σημαντικό θρησκευτικό κέντρο στο Αιγαίο την εποχής του Χαλκού. Λόγω, βέβαια, του πολιτισμικού αυτού πλούτου, το νησί έχει λεηλατηθεί επανειλημμένα από λαθρανασκαφείς αρχαιοκάπηλους σκορπίζοντας τις μαρτυρίες και την ιστορία των ευρημάτων οπουδήποτε στον κόσμο.